wiewiórka

Oj, moja słaba silna wola - na nic się zdały deklaracje o niekupowaniu nowych książek. Kiedy kilka dni temu natknęłam się na "Czarownice z Eastwick" J. Updike'a i na drugą część pt "Wdowy z Eastwick" - kupiłam obie bez większego namysłu. Znam dobrze film "Czarownice z Eastwick", lubię go, może nie tyle dla fabuły co dla występujących w nim aktorów. W każdym razie ciekawiło mnie, ile książki zawarto w filmie. No cóż... raczej niezbyt dużo. Kiedy już przestałam doszukiwać się powiązań książka-film, lektura stała się o wiele przyjemniejsza. J.Updike w doskonały sposób opisuje niuanse stosunków międzyludzkich w małomiasteczkowej scenerii i opisuje, bardzo zgrabnie, meandry kobiecej psychiki. Momentami czytanie o rzucanych na kartach książki urokach przyprawiało mnie, nie, nie o dreszcz, ale o pewien niepokój, czy aby czytając "nie wywołam" czegoś. Irracjonalne uczucie. "A wszystko przez powietrze Eastwick, które napełniało kobiety magiczn...

Przeczytałam trzeci tom "Pana Lodowego Ogrodu" J. Grzędowicza. Jakieś wrażenia? - Tak, są nawet dwa: po pierwsze - zaczynało mi się jak po grudzie, jakoś nie mogłam wejść w atmosferę książki, może dlatego, że tyle czasu upłyneło od poprzedniego tomu? W każdym razie gdzieś za połową było już całkiem fajnie. Po drugie - zakończenie. Tak się nie robi, panie Jarosławie. Kto to widział ucinać tom książki jak brazylijską telenowelę lub sesję rpg? Nieładnie. Śledząc postęp wydarzeń w opowieści zaczynam się obawiać, że nie skończy się na jeszcze jednym tomie i wcale mi się to nie podoba. Lubię grube książki, ale lubię też, jak mają jakieś określone z góry ramy. Wolę wiedzieć, czy dana rzecz składa się z dwóch czy z dziesięciu tomów - nie cierpię, kiedy dowiaduję się o istnieniu następnej części, kiedy właśnie kończę poprzednią, a moja wiedza nie pochodzi z informacji odautorskiej, tylko ze zdekapitowanej treści. Ogólnie rzecz biorąc coraz mniej mnie obchodzi jak skończą się przygod...

Nie ma co się rozpisywać - dziś w lesie było wyjątkowo pięknie.

... bywa niewygodne, ale leżenie na nich - wręcz przeciwnie.

Jest zima, no nie? Prawdziwa zima, z mrozem i śniegiem. Zwłaszcza z mrozem, a on lubi się wciskać w rękawy i wędrować aż po łokcie. Na takie mroźne wciskanie się doskonałym sposobem są mitentki. Najlepiej wełniane, cieplutkie takie tylko, że mnie wełna "gryzie". Bardzo mnie gryzie i już myślałam, że one nie są dla mnie aż - dzięki Ci Noldorze - zobaczyłam mitenki z polarową podszewką. Mówię Wam, bomba! A jakie ciepłe! Zapragnęłu - zrobiłu. Kremowe, z pomarańczową podszewką.

... czekają na mnie książki. Zrobiłam przegląd tych, które kupiłam lub dostałam ostatnimi czasy i teraz czekają na półce bym je przeczytała. Okazało się, że jest ich trzynaście, więc ogłosiłam sobie embargo na kupowanie nowych książek, póki nie przeczytam tych. Ciekawe, czy wytrzymam ;) Czekają więc na mnie: J.R.R.Tolkien "Legenda o Sigurdzie i Gudrun" *** Lion Feuchtwanger "Lisy w Winnicy" tom 1 i 2 *** Doris Lessing "Złoty notes" *** Henry James "Portret Damy" *** Jarosław Grzędowicz "Pan Lodowego Ogrodu" t.3 *** Mark Twain "Życie na Missisipi" *** Mark Twain "Pod gołym niebem" *** M. Kunda, A.Fiedoruk, A.Zrzycki "Księga Chleba" *** Ann Thwaite "A.A.Milne. Jego życie." *** C.S.Lewis "Listy starego diabła do młodego" *** Isaac Asimow "Foundation" *** Wiktor Borisowicz Szkłowski "Lew Tołstoj. Biografia"

"Dostrzegał zmianę, chociażby przez porównanie pamięci swoich zamierzeń.(...) Zresztą dokładnie w ten sposób wygląda to u prawie wszystkich ludzi. Z dnia na dzień, z miesiąca na miesiąc, z roku na rok, od Formy do Formy, narzucanych z przemieszania Form zewnętrznych, cudzych... Aż może przyjdzie taki moment w starości, albo i już na łożu śmierci, gdy spojrzawszy wstecz, ujrzymy skończony kształt naszego życia i dopiero zaskoczy nas ta figura: co za maszkara, co za bohomaz, bryła chaosu i przypadku, bez sensu, bez celu, bez znaczenia, bez piękna." Jacek Dukaj " Inne Pieśni "

Przedwczoraj wieczorem przyszła duża mgła. Po niej pojawił się mróz. Efektem jest gruba szreń na każdej gałązce i trawce, całe drzewa w bieli. Ładnie jest, bardzo zimowo.

Nie będzie łatwo. Weszłam sobie sama na ambicję i poszłam dziś na zajęcia fitness. Nazywały się TBC (nie mam pojęcia co to znaczy). Była długa rozgrzewka, piłka, mata i ciężarki. Przeżyłam - zobaczymy, czy jutro też będę żywa. Ambitny plan zakłada uczęszczanie tam w poniedziałki, środy i piątki. Zakłada też rezygnację z kolacji i niekontrolowanych przekąsek oraz włączenie do jadłospisu warzyw i ryb (rany boskie, będę chodzić głodna!) No i żadnych ciast, oczywiście ;) Już współczuję mojej rodzinie...

Skupiło mnie ciasto, którego przepis znalazłam na bardzo ciekawym blogu żabie kumanie . Już sama nazwa, miodownik , trąciła mi czymś spokojnym, staroświeckim odrobinę, ale przez to na pewno pysznym. Fakt, że na spróbowanie ciasta trzeba poczekać przynajmniej dwa dni też było dla mnie znakiem, że pochodzi ono z czasów przed fastfoodowych. Zrobiłam więc to ciasto w stylu vintage, ciężkie w swej słodyczy i dostatku smażonych w cukrze i maśle orzechów. Upajające w już w czasie przegotowania - gotując grysik na mleku do masy stałam w ciepłych zapachach miodu wydobywających się z piecyka potęgowanych wonią gorącego mleka. Ciasto mlekiem i miodem płynące. Przełożone powidłami śliwkowymi (swoimi), których domowy smak podnosił "staroświeckość" ciasta, i masą grysikową leżakowało spokojnie w chłodzie spiżarni do dziś. Dziś moja cierpliwość skończyła się definitywnie. Uwiedziona zapachem miodu i orzechów oceniłam, że na pewno już ma dość "przegryzania się". Czy to prawda czy...

Śniegowa kula z pozytywką dzwoni cicho melodię świątecznej piosenki, zdejmuję, jedna po drugiej, bombki z drzewka, wkładam do pudełek i mi smutno. Bo ja lubię ten choinkowy kicz, te kolorowe światełka, brokat, złoto i srebro wymieszane razem, czerwień i szkocką kratkę na bombkach, długie łańcuchy z tysiąca kuleczek i te kosmate kupione kilkanaście lat temu od "ruskich". Najstarszy, bo jeszcze przedwojenny, jest łańcuszek z bombkowego szkła - kuleczki przełożone patyczkami - kolory już trochę oblazły, prześwituje tu i ówdzie lustrzana powierzchnia, ale bez niego niezbyt wyobrażam sobie choinkę. Do kompletu ma kartonowego aniołka, wiktoriańskiego w swojej urodzie, składającego się z główki w złotych lokach, pyzatych policzków i białych skrzydełek. Dziś Trzech Króli - Kacper, Melchior i Baltazar - rozebrało mi choinkę. No, może nie całkiem osobiście, ale jak co roku, właśnie w ten dzień, wszystkie świąteczne ozdoby, świecidełka są pakowane do pudeł by czekać na następny rok.

W okołonoworocznym czasie, kiedy szczęśliwe wiatry przyniosły w progi domu miłych gości, Haker znalazł spełnienie swych snów - ziemię drucikami i koralikami płynącą. Po wywalczeniu sobie miejsca - wbrew dłoniom z jednej strony spychającym ze stołu, a z drugiej grożącym ostrymi narzędziami - - spoczął z godnością i łaskawie pozwolił ludziom bawić się jego skarbami. ps. ze względu na dramatyzm sytuacji zdjęcia wyjątkowo w kolorze ;)