"Madame Merle wyraziła kiedyś pogląd, że przyjaźń, jeżeli nie wzrasta, zaczyna natychmiast maleć i nie ma momentu równowagi między potęgowaniem się a słabnięciem sympatii. Innymi słowy, uczucie nie może być statyczne - musi zmieniać się w jednym lub drugim kierunku."
H.James "Portret Damy"
Lubię dziewiętnastowieczne powieści. Lubię czytać o ludziach, którzy zastanawiali się nad swoim życiem, nad kolejnym krokiem w nim czynionym, którzy nie mówili zbyt dużo, a jeśli już, to było to warte słuchania. Ich słowo miało swoją wagę, wypowiedzi były przemyślane, a poglądy wygłaszane po gruntownym upewnieniu się, że są świadomym wyborem. Wszak odwoływali się do nich nawet po kilku latach, przytaczali swe słowa, a one nie traciły na wartości.
Proza Henry'ego James'a jest właśnie o takich ludziach. Bohaterowie jego powieści starają się żyć świadomie, analizując otaczający ich świat i swoje miejsca na nim. Jeśli popełniają błędy to potem ponoszą ich konsekwencje bez zbytecznych jęków pt. "Dlaczego ja?".
Są inteligentni.
Myślą.
H.James "Portret Damy"
Lubię dziewiętnastowieczne powieści. Lubię czytać o ludziach, którzy zastanawiali się nad swoim życiem, nad kolejnym krokiem w nim czynionym, którzy nie mówili zbyt dużo, a jeśli już, to było to warte słuchania. Ich słowo miało swoją wagę, wypowiedzi były przemyślane, a poglądy wygłaszane po gruntownym upewnieniu się, że są świadomym wyborem. Wszak odwoływali się do nich nawet po kilku latach, przytaczali swe słowa, a one nie traciły na wartości.Proza Henry'ego James'a jest właśnie o takich ludziach. Bohaterowie jego powieści starają się żyć świadomie, analizując otaczający ich świat i swoje miejsca na nim. Jeśli popełniają błędy to potem ponoszą ich konsekwencje bez zbytecznych jęków pt. "Dlaczego ja?".
Są inteligentni.
Myślą.
Lubię za to samo każdą prozę, niezależnie od czasu, w którym powstała. To prawda jednak, że dziewiętnastowieczne powieści potrafią pięknie, niebanalnie i ze szczególną dbałością o dobór słów opowiadać o życiu, o ludziach i ich radościach i smutkach. Być może właśnie głębia refleksji sprawia, że stają się uniwersalne i nie starzeją się, choć czasy przecież tak bardzo się zmieniły i kłopoty są inne.
OdpowiedzUsuńTen cytat na początku Twojego wpisu, Wiewiórko, on oddaje to, jak ja postrzegam uczucia, czy to przyjaźni czy miłości. Nie jako idee statyczne, uprzedmiotowione byty jakieś, ale jako czynności. Mogłabym powiedzieć tak: przyjaźń i miłość jest dla mnie ruchem wody w rzece, nie wodą. Jeśli przyjaźni i miłości się nie "czyni", to jej nie ma... Rzeka, której woda by się zatrzymała, nie jest już rzeką...
OdpowiedzUsuń