o obiektywie, co się popsuł

Dwa dni temu mój ulubiony obiektyw wypowiedział współpracę. Dokładnie to wydał z siebie ciche rzężenie i w ten sposób zażądał urlopu. 

Załamałam się deczko, bo robię nim wszelkie zdjęcia, jest szalenie wszechstronny – ogniskowa 18-200 – ładnie ostrzy, ma stabilizację obrazu i, mimo że ma szklane soczewki, nie jest ciężki. Teraz już takich nie robią, niestety.

Zawiozłam go do serwisu i czekam na orzeczenie technika.

Spakowałam body D80 do szafki i tymczasowo wyciągnęłam body D700 i obiektyw 50mm (stałoogniskowy, znaczy bez zooma) i „się przestawiam”.  Ten D700 mam już od dawna, ale wstyd przyznać, przygnębia mnie swoimi możliwościami. Jest za mądry. Jak na mój gust to brakuje mu tylko wodotrysku ;)

Wiem, że jest lepszy od  D80, ma pełną klatkę, ale… 

Przy okazji tej awarii i grzebania w szafce okazało się, że mam w domu łącznie… dziesięć (!) aparatów fotograficznych ( w tym jeden męża). Z różnych epok, ściśle mówiąc, żeby nie było, że kupuję maniakalnie Nikony. Od przedwojennego Kodaka mojego dziadka, poprzez analogowe, po cyfrowe, z czego pierwsze cyfrówki miały szaloną ilość pikseli – całe 1.2 mln :D

Postanowiłam coś zrobić z tą zbieraniną, ale pewnie wcześniej urządzę im sesję zdjęciową, zwłaszcza  tym starszym. Powinno być zabawnie.

Na razie oswajam się z D700 i jego doskonałym szkłem, które jest bardzo jasne, ma ładny bokeh, robi piękne portrety, ma kąt widzenia jak ludzkie oko i… nie jest moim ulubionym Nikkorem VR 18-200mm.