Ławka pod klokwicją

Obchodzę imieniny w marcu. W związku z tym od strony rodziny co roku pada sakramentalne: „Co chcesz na imieniny?”, a ja zwykle nie mam pojęcia co chcę, więc zaczynam się irytować, że pytający idą na łatwiznę i się pytają. Pytający również popadają w irytację, bo lepiej dać prezent nieniespodziankowy, ale trafiony niż ryzykować, że będzie to kula w płot, a jak trafić dobrze jak solenizant nie zdradza zachcianek. Tak więc przygotowania do imienin przebiegają w podgrzanej atmosferze, a członkowie rodziny mają lekki obłęd w oku i rozważają szybki mord lub ucieczkę na antypody ;)

W tym roku postanowiłam więc oszczędzić tego zarówno im jak i sobie, i powiedziałam cóż to ja bym chciała. Otóż chciałam dostać ławkę do ogrodu. Drewnianą, sporą, taką na której można usiąść wygodnie, a nawet się położyć.

Rodzina ucieszona konkretnym zadaniem przeleciała kurcgalopkiem internet, a potem sklepy i dostałam swoją śliczną ławkę. Wszyscy byli zadowoleni i żyli długo, i szczęśliwie ;)

Teraz mam miły kącik w ogródku, pomiędzy kwitnąca wiśnią, a klokwicją – idealnie – gdzie mogę sobie „klapnąć” na chwilę jak użeram się z chwastami, albo wypić spokojnie kawę, albo pobazgrać w szkicowniku, albo podziergać w cieniu, albo… jak widzicie, otworzyło się morze możliwości.

Na ostatnim zdjęciu jest owa moja klokwicja chińska - cudownie kwitnący duży krzaczor - tutaj wyraźnie widoczny, bo na środkowym zdjęciu tworzy tylko malownicze plamy na pierwszym planie :)